Tutamak problemi

             Anlatmaya korkuyorum sevgili K. hani anlatmaya başlasam bir yerden sonra öleceğimi sanıyorum. İşte gene başım dönmeye başladı, belki birazdan burnum kanamaya da başlar. Hep böyle oluyor benzer durumlarda. İtiraf ediyorum, en büyük korkum yaşıyor olmak işte. Her şeyden, herkesten korkuyorum. Ernest Hemingway’ın cesaretini de bulamıyorum içimde. Tek avuntum, senin gibi amansız bir hastalığa tutulmak. Zaten bir şey yediğimde söylenemez, dişlerim çürümeye dökülmeye başladı gıdasızlıktan, kemerime her gün yeni bir delik açıyorum. Sigaranın dumanını en derinlere çekiyorum. İşte böyle korkağım, yazıklar olsun Levent. Korkak, huysuz, miskin herif. Tanrı varsa eğer biliyorum o engel oluyordur buna, tuhaf bir mizah anlayışı olmalı. Benle eğleniyor işte ve sıkıcı bulana dek devam edecek bu durum. Bazen iyi şeyler ummaya cesaret edebiliyorum K. ama öyle çabuk sönüveriyor ki bu durum. Yakında sana yazmayı da bırakacağım sanırım. Gerçi kötü olur bu, öyle ya. Tüm sızlanışlarıma rağmen tutunuyorum işte bir şekilde sana yazarak. Tutamak sorunu yaşıyoruz her birimiz, farkındayım. Özel falan değilim, herkes gibiyim. Sende bizim gibiydin. Susmalıyım, yoksa yazdıkça daha kötü olacak gibi. Sevgiler…