ain't no sunshine ile başladı...

Joan baez manha de carnaval;ölmek istiyorum..güzel yanları da olmadı değil geçen yılların,ama artık…bu kadarı kafi.Üstat Cemal süreya’nın dediği gibi “üstü kalsın”… hayır yanlış yazmadım, soyadının bir y’sini oynadığı bir kumarda kaybettiği söylenir :)Her kelime yalan.Her yürek vefasız.”Can üzgün perişan can suskun kararsız.Çek git diyor şeytan git sessiz sedasız…” Ne güzel yazmış rahmetli Çiğdem Talu ve ne güzel söylemiş Erol Evgin.

Secret garden- Song froms a secret garden. Aman Allah’ım nasıl bir ezgidir bu. Bir düşünürün “sözler müziğe yapılması gereken mecburi bir cinayettir” sözünü getiriyor akla. Öyle ya aslolan enstrüman değil midir? Kaç zamandır radyo 3’te ve başkaca yerlerde artık neredeyse sürekli klasik müzik dinlemem belki de bundandır. Beyoğlu’nda izbe salaş bir kafe-bar da yıllar önce bunu eski birkaç “rocker” arkadaşıma itiraf ettiğimde çoğunun şaşkınlık ve alaylı gülüşlerinin haricinde yalnızca biri olgunluk olarak görmüştü bunu.Ona göre müzikte gelinebilecek en üst mertebeye ulaşmıştım. Söz uçar yazı kalır derler ya, notalardır nağmelerdir aslında müzikte de geriye kalan. Ne diyorum ben ! nasıl bir bezginlik hali bu. Varoluşum acaba hiç bu kadar ağır gelmiş miydi. Ya istifra etmeye başlayacağım durmaksızın ya da derhal bir şeyler yapmalıyım. Yoksa bu acziyet beni öldürecek. Son bir hafta da öyle acılar yaşadık ki ulusça.Hoş ..ulus demek de faşizm oldu ya şimdilerde ! Milletimizin başı sağ olsun diyor ismi lazım olmayan zat,sorsanız sözünü ettiğiniz bu milletin adı yok mu,yanıt alamazsınız. Türk milleti demek ne ayıp oldu,ilginç..üzücü,kaygı verici. Neyse yeminim var fazla siyasete girmeyeceğim bu blogda.Lakin artık sanattan falan bahsetmek bunca acı içerisinde çok yapay,ayıp,beyhude geliyor.El mecbur blogu kapama vakti yaklaştı sanırım. Yeni bir isimle yalnızca ülke meselelerini ele alacağım bir blogun zamanıdır artık.İsteyen teşrif eder,buradan çaktırmadan laf sokuşturmak sayfanın ruhuna hakaret gibi oluyor sanki.

‘28'i çocuk, 3'ü bebek 61 kişi; zulümden, ölümden kaçarken sığındıkları 'insan kaçakçılarının' teknesi batınca boğuldu.

Afyonkarahisar'da 25 asker ne idüğü belirsiz bir sebeple patlayan cephanelikte boğuldu. Üstelik gencecik, pırıl pırıldılar. 17'si ise henüz 3 günlük askerdi.

Ergenekon davasında tutuklu yargılanan Yarbay Mustafa Dönmez, Silivri Cezaevi'nden zar zor cenazesine yetiştiği gencecik oğlunun mezarında boğuldu.

Silah zoruyla defalarca 'enişte' tecavüzüne uğrayan, sonunda cinayet işleyen Nevin, 'O çocuğu doğuracaksın' kararının altında boğuldu.

Davanın elle tutulur tek bir dayanağı olmamasına, TÜBİTAK'tan gelen rapora rağmen 'kuvvetli suç şüphesinin devam ettiği' gerekçesiyle, şüpheyi sanık lehine kullanmayarak Odatv Davası'nda tutukluluklarının devamına karar veren 'mahkeme'; Soner Yalçın'ı, Barış Pehlivan'ı ve Barış Terkoğlu'nu haksızlığa boğdu.

Siz ne hissettiniz bilemem ama ben şu birkaç gün içinde defalarca boğuldum.'

Tuğçe Tatari’nin geçenlerde kaleme aldığı köşe yazısından ufak bir alıntı. Yanlış anımsamıyorsam life&style tarzı şeyler yazardı köşesinde o bile son birkaç aydır elini taşın altına koyma gereğini kemiklerinde hissetti.Gazeteci olmanın gereği bu değil mi zaten,vatansever olmanın,vatandaş olmanın… “Haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır.”

Şimdi de Ne me quitte pas çalıyor playlistimde,playlist ne yahu? Nasılda empoze ettiler dillerini,kültür emperyalizmi böyle bir şey işte.Hatta empoze ne yahu,aşıladılar demek daha doğru.

Terk etme beni ,Unutmak zorundayız, her şey unutulabilir, geçip giden her şey… unutmalı: geçen Yanlış anlaşılmalarla, yitip giden zamanı. ve zaman kaybedilir: anlamaya çalışmakla, geçen o saatleri.. ki zaman zaman, "niçinler" öldürür kalplerdeki mutluluğu… Terk etme beni…İşte şarkının sözlerinin bir kısmının çevirisi.

Sırada ne var derken Fikret Kızılok’un “Gönül” çalmaya başladı. Belki de bana en büyük kazığı atan, yaşlandıran,yani bi tuhaf eden,içime eden,ağzıma sıçan gönlümden başkası değildi. Yaklaşan vaktin sorumlusu gönlümdü. Yapma dedim yaptın gönül,sana böylesi yasaktı unuttun mu gönül?Gözlerin bakar da görmez,ellerin tutar da bilmez,gece gündüz fark edilmez.Demedim mi sana gönül ?Hadi şimdi kurtar beni gönül dedim.Kurtaramadın elbet,kapanmaz bir yarayla öyle dımdızlak kaldım boşlukta. Alıştım ama…her şey gibi acıya da katlanma yolunu buldum bi şekilde. Hayır, onca zaman kaçmayı başarmışken,nasıl yakalanmıştım. Hem de hiç hak etmeyen birine,tersi eşyanın tabiatına aykırı olurdu zaten değil mi ? Acıya tuz basmak gerekirmiş meğer.

Alakasız kıçı başı belirsiz,ileride ulan ben ne yazmışım diyeceğim bir yazı oldu bu eminim.Geri dönüp imla hatası var mı diye bakmayacağımda. Off! Bıktım yalan dolanlardan,insanlardan.En çok kendimden,şu yaşamda Kafka’dan başka tutunacak bir dalım, şöyle elle tutulur somut bir dostum olmadı ya,ne diyeyim.Belki son bir mektup yazarım yakında Kafka’ya,hani burada paylaşır mıyım bilmem.Sonra da..sonrasını kim biliyor ki…