Sevim Burak-Yanık Saraylar

Öğlen üzeri, iki gecedir “ Yanık Saraylar” TV sehpasının yanında bana göz kırpıyor. Bir romanı henüz bitirdim, hazmetmeye çalışıyorum bekle n’olur. Hem, hem korkuyorum nedende seni okumaktan.

Saat 15.30 kitap ellerimin arasında, bu kadar direnebildim. Altı öykü var, ilkini okumaya başlıyorum ancak birkaç sayfa sonra idrak etmeye başlıyorum yazılanları. Öykü bitiyor. Şaşkınlık, hayranlık, hüzün. Kaç zamandır saklamaya çalıştığım karanlığım tozlu halımın altından süzülerek odaya doluyor.

Az beklesem mi? Belki çok erken, kapatıp dışarı çıkmalı, çık Levent. Çok geç, ikinci öyküdeyim.“İki gündür karşı apartmandaki kadının intihar etmesini bekliyorum.” İlk cümleyle birlikte öykünün içindeyim bu sefer.  Artık birer yabancı değiliz ne de olsa. Yaşarken tanışmayı çok isterdim Sevim Burak’la. Çok üzgünüm, artık biliyorum, yokluğunu hep hissedeceğim farkındayım. Üstelik henüz ikinci öykünün ortasındayım. Sayfa 22 belirsiz bir ürperti giriyor içime, titriyorum. Odam soğuk, çok soğuk… Kapıyı açıp bir şey soruyor kardeşim, yoksa annem mi emin değilim. Öfkeyle bir şeyler söylüyorum dinlemeden. Neden öfkeliyim? Kapı kapanıyor. İkinci öykü bitti.

Ertesi gün.

Kitapla aynı adı taşıyan üçüncü öyküden neredeyse bir şey anlamıyorum ama ilgim azalacağına aksine çoğalıyor. Hani sözlerini anlamasanız da çok sevdiğiniz yabancı bir şarkı gibi. Burada da karşıma “La Traviata” çıkıyor: “ Fulya Teyze’m benim gözlerimi gördüğü zaman (TAM BİR EFSANE- TAM BİR ÇOCUK MASALI)diye bağırmış. La Traviata dinliyormuş.” Verdi ne çok yazarın hayatına girmiş. “Büyük Kuş” adlı öykünün ortasında okuduklarım, bu ruh devinimleri aklıma David Lynch’in Mulholland Drive filmini getiriyor. Yatak odasında o güzel ama soğuk vücuduyla hareketsizce ne zamandır uzandığı belirsiz Betty(Naomi Watts)durağan yaşamının aksine kafasının içinde bin bir fırtına kopan o zavallı yalnız kız. Düşlerini, düşüncelerini toparlayabilse… Ah! Nasıl bir girdaptır ki, boğulmamak imkânsız. Belki birazda cazibe hanımın gündüz düşleri gibi.(ama pek anımsamıyorum ki o filmi)

Beşinci öyküyü annesine ithaf etmiş. Okurken öyküde geçen karakterleri ilk iki öyküde de gördüğümü fark ettim. Ve sonra daha birçok şey… Açıkça kendi yaşamından bahsetmiş yazar burada. Belki bu anlaşılmasın diye böyle kapalı bir üslup tercih etmişti. O yüzden neredeyse bir yanılgı payım olmadığını düşünsem de çözdüklerimi kendime saklıyorum. Son öykü, yemek yemeli…

İki gün sonra.

Son öykü de bitti. Artık daha eminim kimden neden nasıl bahsettiğinden. Belki yanılıyorum,hem bu hiç önemli değil zaten. Latife Tekin’den sonra tanıdığım en özgün kadın Türk yazarlarından biri oldu Sevim Burak.- Tabi dağarcığım genişledikçe değişecektir bu durum,öyle çok okunacak isim var ki-Aynı değil elbet, Tekin özellikle ilk romanlarında tekerleme gibi yazar.Uzuunn bir tekerleme okuyorum sanırsınız ama işte enikonu bir romandır. Ormanda Ölüm Yokmuş adlı romanında üslubu değişik ama gene oldukça şahsına münhasır. Son iki romanını ise henüz okumadım. Neyse konumuz Tekin değil,Sevim Burak. Bu sefer böyle bir anlatım şekli seçtim sayın okur, daha ilgi çekici olacağını düşündüm kim bilir. Birazda yazardan etkilenmiş olmalıyım istemeden :) Keyifli okumalar…