Subway Stories güzel filmdi.

İşte gene bir sınav sona erdi. Sınavın zor geçmesi yetmezmiş gibi geçen dönem ki şu kıza da rastlayamadım. Gerçi tek hatırladığım saçının kızıl ve boyunun bana yakın olduğuydu. 180’lik hatun yuh be! Yalnız şimdi düşünüyorum da sanırım topuklu giymişti. O zaman bir on santim çıkarsak 1.70-75 arasıymış dimi. Yüzleri ve isimleri çabuk unuturum ben. Hatta otuz yıllık arkadaşımı bile bir iki yıl görmesem vallah çıkaramam. Yani hatunu görsem tanıyamazdım zaten ama onun beni hatırlamasını umuyordum doğrusu. Ne özgüvense :) Geçen sohbeti nerdeyse tüm detayıyla hatırlıyordum ama bu onu tanımama yardımcı olmayacaktı. Neyse, sınavın ne öncesinde ne de sonrasında denk geldik. Belki de geldik ne bileyim:) Şansıma küsüp eve dönmek üzere istasyonda metroyu beklemeye başladım. Ne zaman gelecekti şu lanet olası, sonra fark ettim ki bir elektronik board’da 5 dk. yazıyordu sonra 4’e düştü. Teknoloji ne gelişme be, şaşırdım vallah. Neden sonra başımı geriye çevirip arkadaki çoğalan kalabalığa bakma ihtiyacı hissettim. Ve kafamı çevirmemle döndürmem bir oldu. Kalbime hançer yemiştim sanki. Aman tanrım hemen arkamda bir çift göz beni deşip geçmişti sanki. Şimdi bu adam ne öküzmüş diyeceksiniz biliyorum ama inanın insanların gözleri beni hiç etkilemez. Hatta gözlere baktığımda pek söylenemez. Hele göz renklerini hiç fark edemem. Hani eşkâl vermek durumunda kalsak, yandım. “Hırsızı tarifi edin Bay Balthus.” – “Hum… Beyazdı buna eminim. Umarım yardımcı olmuşumdur müfettiş.”  Nasılsa hâlâ anımsıyorum, mavi gözlüydü ama nasıl anlatsam Sadri baba jargonuyla “sanki gözleri iki kere lacivert” ti. Ama renkten ziyade bakışlarının keskinliği beni alt üst etmişti. Acaba dönüp tekrar bakacak cesareti gösterebilir miydim? Hayır, hissettiğim şey her ne ise gerçekten acıtmıştı, neden yine de dönüp bakmak istiyordum ki? Metronun gelmesine 1 dk. var yazıyor, bu hengâmede son şansım. Birazdan metro gelecek ve muhtemelen böylesi mahşeri bir kalabalıkta kim artık kendini hangi vagona atabilirse. Dönüp baktım, o da gözünü dikmiş bana bakıyordu, aramızda 10 santim ya var, yok. Derken metro geldi, aman yarabbi ne kalabalık. O vagona girmem imkânsız, ikinciyi deniyorum cık ve birine can havliyle atıyorum kendimi. Hani kapı ya kapanacak ya da dat-dut ötüp çık in diyecek bana. Yüzüm kapıya dönük, tam kapanacak ki demin ki hatun içeri girmeye çalışıyor ama imkânsız ki :( ha gayret benden beklenmeyecek bir kuvvetle sırtımla arkaya yüklenip adımını atabileceği bir boşluk açtım ve içeri girdi. Kapı kapanınca aramızdaki mesafe nerdeyse 5 santime düştü. Şimdi yüz yüzeydik. Bu kadarı da çok fazlaydı, o gözlere bu denli yakın olmak. Başımı çevirmek için bile boşluk yoktu ama gözlerimi oynatabilirdim pekâlâ. Sanırım bir durak boyunca tavana baktım. Gözlerde bir yere uzun süre bakamıyor. Çaresiz, önüme bakmamla yine göz göze geldik. Hastir! Kadın olduğu gibi gene ta gözümün içine bakıyor ve gülümsüyordu. Bu kadar çekici olamam, demek ki beni tanıyor. Tüh! Salak ben, nasıl tanımadım acaba. Akrabam mı, eski bir arkadaşım mı, kim? İşte şimdi laf atacak bana, n’aber Balthus gibisinden.  Ve işte dudaklarını araladı, yutkundu. Sıcacık gülümseyişi daha bir çoğaldı vee, şey kapı ağzı çok tehlikeli, biraz açılsanız ve ben ortalara ilerlesem? Yahu nasıl olacaktı bu, zaten içeri adım atabilmen için olağanüstü bir gayret sarf etmiştim. “Buyurun geçin ama nasıl? Durun biraz daha yüklenirsem belki…” 65 kiloluk ben son bir gayretle arkayı gene iteledim. 15 santimlik bir boşluk açıldı. Elindeki kitabı daha bir kucaklayıp sürtünerek beni geçti ki, hemen bir adım yanımdaki 150 kiloluk teyze ve onu aratmayacak torununa denk geldi. Saçları ağzımda burnumda, artık önümü de göremiyordum. Derken gelen durak nasıl bir yerse artık, kim var yok indi neredeyse. Bu sefer ta ortalara dek ilerledi. Bu sefer göğsünde tuttuğu kitabı fark ettim. Sosyoloji yardımcı ders kitabı. Demek aynı bölümü okuyormuşuz. Kitaba bakarken hatun biraz eğilip yine bana çevirdi bakışını. Bakıyor ve gülüyordu hâlâ.Ya da hepsi benim hüsnü-hayalim.

Gerçi hiç mütevazı olamam dış görünüşüm hakkında. Kızların birçoğunun ayılıp bayıldığı Johny Deep’e pek benzerim. Hani her uzun saçlı, küpeli ve keçisakallı adamın yanılsaması değil benimkisi, harbi öyle. Neden hoşlanmasın ki. Yav!acaba düşünüyorum da boşuna mı ezberledik onca şiiri,boşuna mı okuduk bunca kitabı?Hani gerek yokmuş sanki :)Lakin artık bu manevraları yapacak becerim kalmadı benim. Hele bir ilişki hırpalar bünyemi, aman kalsın Balthus diyerek, sırtımı döndüm. O güzelliğe daha bakıp kendimi helak edemezdim. Öyle güzel hani. Hani nasıl anlatsam, beyonce’ler shakira’lar viktoryanın melekleri falan halt etmiş. Keşke abartıyor olsam, vallahi öyle. Bakılamayacak kadar güzel. Tam da bir iki durak sonra acaba indi mi diye düşünüp şöyle bir baktım. Az ileride oturacak bir yer bulmuş, sırtı bana dönük şekilde. Kitaba bakıyor, az önce çıktığımız sınavı değerlendiriyordu sanırım. Tam da geçen akşam bir televizyonda bir yerli filmin tanıtımını izlemiştim. “BU İŞTE BİR YALNIZLIK VAR” konusu kabaca, bir türlü sevdiğine açılamayan bir adamın hikâyesiymiş. Tuna Kiremitçi’nin bir romanıymış galiba. Ulan kaç oldu, böyle bitiyor her biri. Hele geçen dönem ki şu hatun. Yürü be Balthus, gün bu gündür. İşte sana fırsat, yanına yaklaş ve sınavla ilgili bir soru sor. Zaten kız dünden razı değil mi tanışmaya diye düşünürken hemen arkasına yanaşmıştım işte. Soru çözüyordu, cık! Yanlış cevap b olacaktı. Hee… o da Descartes değil Thales olacaktı.  Sanırım kalmış bu :) derken şöyle bir anons : “ next station senin ineceğin durak levo” inmeyeceğim ulan. Ne olur ki, son durağa kadar duracağım. Olmadı tekrar başka bir metroya binip geriye dönerim ne olacak ki. Evet, işte benim durağı atladık. Sanki herkes bana bakıyor gibi geldi birden, lan oğlum senin durak geldi niye inmedin der gibiydiler sanki. Ya insanın bilerek durağında inmemesi ne acayip bir suçluluk hissiymiş, hayret yani! Susun be dedim içimden tüm yolculara ve derin bir nefes alıp iyice sokuldum ki, da na NanaN!!! Sol yüzük parmağında bir alyans var. Hani biraz geç öğrendim ama ( yaklaşık 32 yıl) biliyorum ki bu evli nişanlı gibi bir şeymiş. Yeni anons : “next station, eh artık in levo”. İndim ama salak ben karşıya geçip diğer metroya bineceğime bir baktım istasyondan ayrılmışım. Ve elbette akbilim boş. Yürü oğlum ne de olsa alışıksın sen. Bak yine iş açtı kadınlar başına. Hayır, aksi gibi hava iyicene soğudu. Bir parktan geçerken çöp tenekesinin üzerindeki kedi mauvv mauuv diyerekten beni kafalamaya çalıştı galiba. O kızdan bu kediye düştük :) boşuna kur yapma kedicik, istesem de eve alamam seni :( Ama kedi candır yahu. di mi? Bu arada SUBWAY STORİES’i izlediniz mi ? izleyin çok seveceğinize eminim. On ayrı yönetmen on ayrı bölümden oluşuyor. Aşağıda son bölümü paylaşıyorum.Hani ingilizce bilmeseniz de anlaşılır olduğundan son bölümü seçtim.Her bölüm ayrı bi güzel. İyi seyirler...
Not: bu yazı taslaklarda yaklaşık iki yıldır beklemekteymiş paylaşayım dedim.