Bir ben var,bir de ben var gene...

Bir kaç saat önce öldüm sayın okur. Geçen hafta da ölmüştüm ve ondan önceki hafta ve de ondan önceki. Kaç kez ölebilir ki bir insan ya da şöyle de sorulabilir,kaç kez dirilebilir? Bir,iki...sekiz,dokuz...? Dün gece çiçeklere su verdim ve insanların korkunç öykülerini anlattım onlara. Sonra televizyonu açmaya çalıştım ama lanet kumandanın pili bitmiş.  Yapılacak en doğru şey telefonun vpn'nini açıp porno izlemek gibi geldi bana. Ne demişti Woody Allen :"Sevişmek briç oynamak gibidir. Eğer iyi bir partneriniz yoksa iyi bir eliniz olmasını ummalısınız." Karış açtığım  zaman 25 santimlik bir elim var ve demircilik yaptığım yılların aksine o kadar nasırlı değil,daha yumuşak doğrusu.

Bir süre sonra kendimi korona virüsü ile ilgili haberler izlerken buldum. Bomboş New york sokakları, sanki distopik bir filmden sahne gibi ama basbayağı gerçekti işte. Sonra,sonra bir baktım ertesi güne uyanmışım, alkol aldım ve ellilik bir viskiyi mozart dinleyerek neredeyse bitirdim. Maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi aklıma geldi, madem öleceğiz entelektüel ihtiyaçlar hava civa değil de nedir Allahaşkına. Daha çok kadınla sevişmeliydim, ne de olsa ölüm haklarım azalmış gibiydi. Kaç canlı olabilirdi ki bir insan? Görülen o ki sağlıklı düşünemiyorum sayın okur. Bu gece deli gibi içmemin sebebi makul bir saatte uyayabilmek umudu,yoksa bu durmaksızın çalışan beynim biliyorum ki bir uyuşturucuya ihtiyaç duymayacak denli normalin üzerinde seyrediyor. Sabah ben ne yazdım ulan diye pişman olmamak adına burada noktalamak en mantıklısı gibi.Sağlıkla kalın,hoşça kalın...