Düşünüyorum.
Acaba neden sonra hayal kurmayı bıraktım?
Gerçek bir kahkaha atmayalı ne kadar oldu?
Aşk denilen şeyden neden
sonra korkmaya başladım?
Yemek yemek denilen eylem kaç zamandır bir işkence oldu?
Dua etmeyi neden terk ettim, tanrıyla aram neden sonra
limoni olmaya başladı?
Çizmekten neden
nefret eder oldum ve en son ne zaman çizdim?
En son ne zaman güzel bir rüya gördüm?
Yurdum insanına inancımı neden sonra yitirdim?
Neden sonra en çok
gelecekten korkar oldum?
Gözlerimdeki ışık ne
zaman söndü ya da hiç olmuş muydu?
Yaşama sevincimi ne zaman yitirdim?
Neden sonra kanıksar oldum ölümleri?
Yeni yerleri keşfetme
arzum ne zaman yitti?
Varoluşumun ağırlığı
ne zamandır omuzlarım da?
Ne zamandır insanoğlunun elinden çıkma hiçbir melanet
şaşırtmıyor beni?
Nedendir anlatmaktan da dinlemekten de yorulur oldum ?
Boğaza karşı rakı içmeyeli,efkarlanıp nara atmayalı ne kadar
oldu?
Gözlerimi kapayıp İstanbul’u dinlemeyeli…?
Yorulduğumu ilk ne zaman farkettim ben ?.....
YanıtlaSilYalnız değilsiniz. Yaşam bu ülkede zordu artık katlanılmaz oldu. Bütün duyguları öldürüyorlar.
YanıtlaSilBiz aslında hep aynı okyanusun içindeydik ama yüzüyorduk şimdiye kadar.. Ne zaman ki bıraktık kulaç atmayı, o zaman deniz içine çekmeye başladı bizi, o zaman fark ettik boğulduğumuzu. Ne zaman ki kabullendik yanlışları, ne zaman ki haksızlık karşısında susabildik, ne zaman ki ağlayan birinin yanından gülerek geçebildik, işte o zaman başladı umut bir mum gibi eriyip gitmeye, umudu kaybedince başka ne kalırdı ki geriye? Bana da uğrarsanız sevinirim..
YanıtlaSilhttp://yagmuravesana.blogspot.com.tr/?m=1
g+ lazım sanırım takip için ama bi şekilde halletim Yağmur hanım ya da bey?
YanıtlaSil