Sol kolda sağlam bir kırık,kalçada sekiz adet,dört beş tane
kaburga kırığı ve omuriliğin sinir uçlarında dört adet küçük kırık. Diğer irili
ufaklı kesikleri saymıyorum bile.
İş kazası geçirdim 5 metreden 50 santimlik bir boşluğa
düştüm. Yaşadığım acıyı anlatmaya cesaretim yok. Düştüğümden yerden iki üç
ambulans net olarak 43 dakikada çıkarabildi beni. Ümidim tükenmiş şahadet
getirmeye başlamıştım. Son kez annemle konuşup helallik almalı
vedalaşmalıydım ama telefonumu vermek
istemedi kimse, oysa son isteğimdi bu.
Dün taburcu oldum. En iyi ihtimal beş altı ay sonra yataktan
kalkmam bekleniyor. Şimdilik yatakta sağa dönebilmeye başladım o da sadece birkaç
dakika. Anneciğim tekrar altımı bezlemeye başladı 36 yıl sonra. Çok yoruldu,yıldı.
Ben kendimden bıkmışken onun bu durumu çok normal. Peiln pembesi buket isimli
blog arkadaşım cumaları şükür eder tanrıya. Kalkıp tuvalete gidebiliyorsanız
şikayet ettiğiniz her şey boş sayın okur.
80 darbesinde doğan ben ilk ameliyatımdan çıktıktan 30
dakika sonra tekrar bir darbeyle karşılaştım. Dün taburcu oldum sedyeyle beni
ambulansa taşımaya başladılar. Ve hastanenin çıkış kapısına geldik.19 gün sonra
ilk kez gökyüzünü gördüm,güneş gözümü kamaştırdı 19 gün sonra. Dışarıda hayat
vardı arabaların egzos sesleri,soldaki simitçi gevrek bunlar diye bağırıyordu. Birkaç
çocuk gördüm kuşları kovalayan. Allahım nasılda unutmuşum bunları, her şey çok
tanıdık ama çok eski bir anı gibiydi. Dayanamayıp ağlamaya
başladım,ağladım,ağladım… tekrar gökyüzünü görebilmek… derken ambulansa
yerleştirdiler ve her kasiste acı çekerek nihayet evime geldim. Bir gün ayağa
kalkabilmek ümidiye hepinize MERHABA…
