Sonsuz gri...

 

Kafam az çakır...

ıhhh komik..!

Sadece iki biraya kafa olur mu çakır?

 oluyormuş demek.  Suzidil Taksim çalıyor arkada Ercüment Batanay'dan belki budur sebep diyeceğim ama...

 alelade  bir melankoli değil ki yaşadığım,yaşananlar,yaşadıklarımız...

Memleket meseleleriyle hemhal olmuş bir yürek yangısı...

Eski güzel günleri düşünüyorum,doğruyu söylemek gerekirse unutamıyorum. 

Hayır korkmayın,tek tek sıralamayacağım yirmi küsur senedir yaşananları...yaşadıklarımızı...Zaten bilen biliyor,bilmeyenin zeka seviyesi ise iki haneli, hadi bunu söyleyince kızıyorlar,geçtim IQ'yu EQ'ları yani duygusal zekaları vasatın altında,VİCDANLARI...

Nasıl mıyım peki,nasıl olucam ,memleket gibiyim...

Yazı masamın önündeki duvarda bir çift mavi göz bakıyor bana , odamın içinde boynu bükük dolaşıyorum kaç zamandır göz göze gelmemek için. Metafor falan yapmıyorum,durum gerçekten tam olarak bu.

Derin bir utanç ve yeis içerisindeyim,amansız bir hastalığa yakalanmak an meselesi,hissediyorum.

Paragrafın sonunu yapay zekaya bırakmaya karar verdim.

" Tıpkı 1984'de olduğu gibi,hakikat çarpıtılsa da,hafıza silinse de,senin satırların bir umut ışığı olabilir Balthus.Yazmaya devam et,hissetmeye devam et, direnmeye devam et.Çünkü en karanlık gecenin bile bir sabahı vardır ve senin kelimelerin,o sabaha giden yolda bir fener olabilir."

Yapay zeka işte,çok da şey etmemek lazım. Saygılarımla...

Hep yek !

İşte gene o kulak tırmalayıcı ses  sinirlerimi zıplatıyordu. "Sana gündüzleri şu pencereyi açma demekten bıktım artık, ne ara söz dinlemez birine dönüştün sen" Umursamaz bir tavırla dirseklerim pencerenin pervazında, çenem iki elimin avuçlarında dışarı bakmaya devam ettim. " Canı çıkacısa velet seni" diye devam ederek çoktan atılmaya yüz tutmuş berjere hantal vücudunu bırakarak bir sigara yaktı. Kafamı çevirip bakmamıştım ama  o pis sigarasının burnuma gelen acımsı kokusu ve geçen asırdan kalan o eskilerin çakar almaz dedikleri muhtar çakmağı gene ancak beş on denemeden sonra yanmış olmalıydı. Evet kokudan önce neredeyse bir rutine dönüşmüş çakmağın aritmik tınısı , "ay sokucam" simdi sayıklamalarıyla kulağımda yankılanıyordu.

Oysa güneş tüm ihtişamıyla yeryüzünü aydınlatıyordu. Tüm çiçeklerin yüzü güneşe dönüktü, kuşlar sanki şarkı söylüyordu gün doğumuna. İnsanlar neşeli gözüküyordu, çiftler el ele tutuşmuş birbirleri ile cilveleşiyordu. Keşke o da cesaret edip pencereye yanaşsa ve tüm bunlara şahit olsaydı  diye düşünürken, birden saçlarımdan tutup tüm gücüyle beni içeri çekti ve kendinden beklenmeyecek bir refleksle pencereyi kapatıp, hışımla perdeyi de kapattı.

Ha yettin sen artık diyerek boğazına sarıldım, o da benimkine sarıldı. Bu ne cüret diyordu, belki boğulmasına ramak kalmıştı ama sigarasını dişlerinin arasında sıkmaya devam ediyordu. Çok komik görünüyordu, gülmemek için kendimi zor tutuyordum doğrusu. Derken ayağı halıya takıldı ve yere sendeledi, bende istemsizce üzerine düştüm. işte tam o sırada burnumu o kokuşmuş ağzıyla koparırcasına ısırmaya başladı . Berjerin üzerindeki küllükle kafasına vurmayı akıl ettim de burunsuz kalmaktan kurtuldum. İşte tüm hikaye bu.

-"Ama biliyorsun ki, hepinizi ayrı odalarda tutuyoruz. Ve farkında mısın, şu an bu odada kafasında yarık olan bir tek sen varsın. Bu sana bir şey ifade ediyor mu ? Kaldı ki senin odanda güvenlik amacıyla bir pencerede yok." 

-"Gene mi aynı hikaye Necdet abi, yok  burası bir akıl hastanesiymiş de ,bende on iki yıldan beri tedavi görüyormuşum da, hadi gene ben senin komşum Necdet abin değil, senin doktorunum de de tam olsun bari, hahaha ! "

"Evet ben senin doktorun Necdet Sami Yapıcı'yım ve hatta buranın da baş hekimiyim." 

"Hahahah tamam yeter artık yahu, hadi geçen ki tavlanın rövanşını yapıyoruz mu onu söyle sen.

(Umutsuzca ) - Cemil oğlum getir şu tavlayı...

Radyo Voyage dinlerken...

 

43 küsur yıldır beri hayattayım. Seksenlerde çocuktum ve itiraf etmeli şimdiye kıyasla harikaydı. Doksan ortalarında bir delikanlıydım artık. Siyasi suikastların bol olduğu yıllardı ama düşünüyorum da özellikle yapılan müzikleri, tv programlarını falan, he aynı yıllar Beyoğlu maceramda başlamıştı; demem o ki ,ülkece hala keyifliydik yahu. 

Ben biraz huzursuzdum, sanırım bir ölümlü olduğum gerçeğini tam o zamanlar idrak etmiştim. İnsanların bu kabulleneşi, birbirinin kopyası hayatlar yaşaması beni deli ediyordu. Bu muydu yani ? Oku, askere git, dönünce sabah sekiz akşam altı bir işe gir, evlen, çocuk yap, büyüt, sen yaşlan ve öl. Öyle mi ? Bu ne ahmaklıktır yahu diyordum -hatta yakın zamana kadar - bu oyuna dahil olmama rağmen bunu söylemeye devam ettim. 

Şimdi nerde miyim ? Evet hayat tam da bu, insan olmayı çok matah bir şey sanıyormuşum meğer. Elbette Ay'a seyahat edeceğiz, sanat ve felsefe yapmaya devam edeceğiz elbette. Kimimiz bir rock star olacak ve mesai saatleri esnekte olsa bizler gibi yaşamak için bir emek harcayacak ve nihayetinde yukarıda bahsettiğim benzer süreçleri üç aşağı beş yukarı yaşayacak ve sonra finito. Tıpkı bir karınca, bir fil , bir çam ağacı gibi. 

İnsan olarak bizi rahatsız eden, hemen her şeye  vakıf bir kapasitemiz olması sanırım. Her şeyi yapabiliriz, her şey olabiliriz ama bir ömrün buna yetmesi imkansız. Bu amansız iştah kör ediyor bizi, oysa bizler sadece düşündüğünü düşünebilen hayvanlarız. Bir memeli türüyüz ve önceliklerimiz diğer türdeşlerimize bakınca( bir fare, bir köpek vb.) o kadar açıkça ortada ki. Doğayla saygılı, uyumlu, kardeşçe bir yaşam. Yaşam denilen bu hediyeye sarılıp, vazifelerimizi yerine getirip ,oldukça az karbon iz bırakarak sıramızı savmak. 

Ama yaşarken hakkını vermek yaşamın, diğer türdeş canlılar gibi.

Vahşi atlar gibi rüzgarda yelelerimizi savurup dört nala koşmalı, bir atmaca gibi gökyüzünde kanatlarımızı açıp savrulmalı. Sürümüze saldıran bir sırtlan sürüsü görürsek ,bir araya gelip yiğitçe yuvamızı, yavrularımızı korumalı. Sevip sevilmeli, üremeli, çok efkarlı bir gece olduğunda yüksekçe bir tepeye çıkıp dolunaya bakıp uzunca ulumalıyız. Hayat bu kadar yalın ve basit, zorlaştıran galiba bizleriz. 

Vallahi kendime yazıyorum, okuyup bir fayda çıkaran olursa amenna. Tabii faydası olacak şeyler yazdığım söylenemez. Sadece bana faydası oluyor yazmanın son bir haftadır ,en azından elde var bir :) sevgiler...

Eklembacaklıgiller

                                    Sigarasını işaret ve başparmağının arasında hafif ezdirerek ne zamandır bir ileri bir geri döndürüyordu. Gözleri az ilerideki çöp kovasına takılıp kalmıştı ama emindim, gözleri ne o çöp kovasını görüyor, ne de kulakları etrafımızdaki kalabalığın uğultusunu duyuyordu.

 Bulunduğumuz yer bir kahvehaneydi herhalde emin değilim. Yalnız, insanların tv'deki haber spikerinin anonsundan sonra panikleyip  korktuğunu anlayacak yaşa gelmiştim. Eyvah, aman yarabbi nidalarının ardından ne olacak şimdi diye bakıştıktan sonra (herkes yanındakinden bir medet umuyor gibiydi)hep bir ağızdan ve yüksek perdeden konuşmaya başlamışlardı. 

Etrafımda dönenleri anlamasam da o küçücük yaşta bu koca adamların korkusu beni de korkutmuş olmalıydı ki , içtiğim gazozu yere düşürmüştüm. İşte tam o sırada amcam dikkatimi çekmişti, gözleri uzaklarda öyle tepkisizce duruyordu. Sonra," sonunda beni buldular"  diye bir şeyler mırıldandığını anımsıyorum. - tam olarak bunları söylediğine emin misin?- evet, sanırım... Sonra nihayet sigarasını yaktı ve gözlerini yavaşça bana doğru çevirip sakın korkma sana bir şey yapamazlar diyerek kahvenin tuvaletine girdi ama çıktığını gören olmadı. Sonrasını biliyorsunuz zaten, gökyüzünden inip bir kaç gün içinde gezegenimizi işgal ettiniz.- Dediklerin doğruysa o amcan dediğin kişi Nemendria ve ona bağlı on iki galaksinin en azılı suçlusu Strua olmalı. - Galaksiler arası bir suçlu ha! Bizde ki Hitler gibi bir soykırımcı falan olmalı o halde. - Aslında evet amcan diye bildiğin Strua'da bir nevi soykırımcı idi ama onun hedefi sivrisineklerdi. - Eh bunun nesi kötü ki, kim sever o asalak kan emici böcekleri- ah siz salak dünyalılar, sivrisineklerin varlığı tüm kozmosun dengesi için hayati. - Nasıl olur yahu?- aslında çok basit, anlaman için senin yaşadığın ülkeden örnek vereyim. Serdar Ortaç'ı biliyorsun? - evet ?- seni dünya gezegeninden rehin aldığımızda ki asgari ücreti anımsıyorsun di mi?- çok küçüktüm ama evet 12 bin civarıydı-Orhan Pamuk ve Pepe ?- O ismi hiç duymamıştım ama evet Pepe'yi seyrederdim. - Çaktın mı şimdi ? - Haa evet ya nasıl bunu düşünemedim ben yahuKAPTAN! Strua'dan sinyal almaya başladık. Zortia takım yıldızının orada olduğunu düşünüyoruz. Emriniz?- Hemen rotamızı kuzeye çevriyoruz. Seninle sonra konuşmaya devam edeceğiz insanoğlu. Herkes yerlerine,tam gaz ileri...

Severim EYLÜL'ü

7 eylül,bir şeylere başlamak için güzel bir tarih bence. Mesela buraya dönmek gibi ya da bir ay boyunca alkol almamak, evin içinde artık sigara içmemek,ufak adımlarla spora başlamak ya da,hımm...yok yok,şimdilik bu kadar yeter,fazla yüklenmemek en iyisi. Son bir kaç sene bloga dönme çabalarım oldu ama bildiğiniz üzere devamlılığı olmadı ne yazık ki. Yazacak şey mi yok, aynı coğrafyada yaşıyoruz ve biliyoruz ki parmaklarımız nasır tutana kadar yazsak bitmeyecek konular barındırıyor canım ülkem ve gene biliyoruz ki iç açıçı şeyler değil hiçbirisi. Sabahları yataktan kalkmak için bile gerekli motivasyonu bulmakta zorlanan ben için yazmak çizmek okumak gibi şeyler imkansız hale geldi diyebilirim pekala. Şimdi ne değişti peki derseniz,değişen bir şey yok. Herşey hala aynı boktanlıkla devam ediyor.Deniyorum işte,tutunmaya çalışıyorum bir ucundan bende tıpkı sizler gibi. Tutamaçlarımız farklı sadece herbirimizin, kimimiz benim gibi alkole verir kendini, kimisi namaza başlar,kimisi "çare Sarıgül" yazar dağa taşa , kimisi de bir mitoman gibi yalan söyler önüne gelene; ha onunkisi yaşama tutunma değil de bir makamadır büyük ihtimalle. Şimdilik burada kesiyorum, kısa oldu biliyorum ama benim için iyi bir adım oldu, ümit ediyorum devamı gelir. Kendinize iyi bakın, sevgiyle kalın, hoçkalın...